سوره نمل‌

در حديثى از پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم كه فرمود:

«مَن قَرَأ طس سُلَيمانَ كانَ لَهُ مِنَ الأجرِ عَشرُ حَسَناتٍ بِعَدَدِ مَن صَدَّقَ بِسُلَيمانَ وَكَذَّبَ بِهِ وَهُودٍ وَشُعَيبٍ وَصالِحٍ وَابراهيمَ وَيَخرُجُ مِن قَبرِهِ وَهُوَ يُنادي لاإلهَ‌إلّااللّهُ‌

؛ هر كه سوره طس سليمان (سوره نمل) را بخواند خداوند به تعداد كسانى كه سليمان را تصديق يا تكذيب كردند و همچنين هود، شعيب، صالح و ابراهيم عليهم السلام، ده حسنه به او مى‌دهد و هنگام رستاخيز كه از قبرش بيرون مى‌آيد، نداى لاإله‌إلّااللّه سر مى‌دهد». [1]

هر چند در اين سوره سخن از موسى و سليمان و داوود و صالح و لوط است و سخنى از هود و شعيب و ابراهيم به ميان نيامده، ولى از اين جهت كه همه انبيا از نظر دعوت يكسانند، اين تعبير جاى تعجّب نيست.

در حديث ديگرى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم: «هر كه طواسين ثلاث (سوره‌هاى شعراء، نمل، قصص كه با طس شروع شده‌اند) را

[1]. مجمع‌البيان، ج 7، ص 209، آغاز سوره نمل‌