سوره فتح‌

در حديثى انَس مى‌گويد: هنگامى كه از حديبيه بازمى‌گشتيم، در حالى كه مشركان از ورود ما به مكّه و اجراى مناسك عمره ممانعت كرده بودند، سخت غرق اندوه و غم بوديم، ناگهان خداوند آيه‌ إِنَّا فَتَحْنَا لَكَ فَتْحًا مُبِينًا را نازل فرمود. پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:

«لَقَد انزِلَت عَلَىَّ آيَةٌ هِىَ احَبُّ الَىَّ مِنَ الدُّنيا كُلّها

؛ آيه‌اى بر من نازل شده كه از تمام دنيا نزد من محبوب‌تر است». [1]

عبداللّه بن مسعود مى‌گويد: «هنگام بازگشت از حديبيه، چون «انَّا فَتَحْنَا ...» بر پيامبر صلى الله عليه و آله نازل شد، چنان حضرت غرق سرور گرديد كه خدا مى‌داند». [2]

در حديثى پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:

«مَن قَرَأَها فَكَانَّما شَهِدَ مَعَ مُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله فَتحَ مَكَّةَ وَفي رِوايَةٍ اخرى‌ فَكَانَّما كانَ مَعَ مَن بايَعَ مُحَمَّداً تَحتَ الشَّجَرَةِ

؛ هر كس اين سوره را بخواند، همچون كسى است كه هنگام فتح مكّه در خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله و در لشكر او بوده است».

[1]. مجمع‌البيان، ج 9، ص 108، آغاز سوره فتح‌

[2]. همان، ص 109