آنها ما را با حقايق تازه‌اى آشنا مى‌سازند كه به كلى بر ما مخفى بوده است.

و به عبارت ديگر بسيار چيزها كه عقل مستقلًا درك نمى‌كند امّا به كمك و راهنمايى پيامبران درك مى‌كند.

علاوه بر اين در همان قسمتى هم كه عقل ما به طور صحيح درك كرده گاهى دچار اضطراب خاطر و وسوسه مى‌شويم كه آيا درست فهميده‌ايم يا نه. در اين موارد نيز اطمينان خاطر و اين كه بدانيم درست فهميده‌ايم از تذكّرات انبيا بى‌نياز نيستيم.

سؤال دوّم‌

آيا گناهى بزرگتر از اين هست كه انسانى خود را دربست و بدون چون و چرا در اختيار ديگرى بگذارد كه همه چيزش مثل خود اوست، و هر چه او گفت قبول كند؟ مگر پيامبران غير از انسانند؟ به كدام دليل خود را در اختيار آنها بگذاريم؟

پاسخ‌

اين سخن بسيار عجيب به نظر مى‌رسد زيرا بحث در اين نيست كه ما خود را دربست در اختيار كسى بگذاريم كه همه چيزش مثل ماست، بلكه بحث در اين است كه ما خود را در اختيار كسى بگذاريم كه مقام علم و دانش او با ما اصلًا قابل مقايسه نيست، او مستقيماً با آفريدگار جهان مربوط است و از درياى بيكران علم و دانش او مايه مى‌گيرد، و جز پاكى و درستى و تقوا و فضيلت راه و رسم ديگرى ندارد.

سخن ما درباره چنين كسى است، امّا راه شناختن او كدام است اين خود بحث جداگانه‌اى دارد كه به زودى خواهيد خواند.

اكنون كه پاسخ اين دو سؤال روشن شد به دلايل لزوم بعثت پيامبران مى‌پردازيم.

1- لزوم بعثت از نظر تعليم‌

مسلّماً اگر بخواهيم به وسيله يك مركب خيالى و افسانه‌اى كه از امواج نور ساخته شده (و بتواند در هر ثانيه 300 هزار كيلومتر راه‌