فرمود: «كيف يفلح قوم خضبوا نبيهم و هو يدعو الى ربهم‌؛ چگونه جمعيّتى كه چهره پيامبر خود را به خون آلودند سعادتمند مى‌شوند در حالى كه او آنها را به سوى پروردگارشان دعوت مى‌كند».

9- عدم سازش با انحرافات محيط

جهت‌گيرى پيامبران راستين و دروغين در برابر انحرافات فكرى و علمى محيط كاملًا مختلف است.

مدّعيان دروغين مى‌خواهند پيشرفت كنند و به هدف خود برسند لذا باخواسته اكثريت خود را تطبيق مى‌دهند تا از پشتيبانى آنها برخوردار شوند، يعنى هر گونه اصولى را فداى جلب رضاى عوام مى‌كنند.

در حالى كه پيامبران راستين تابع مقرّرات الهى و اصول خارجى هستند كه هرگز نمى‌توانند از آن منحرف گردند، اينها در بسيارى از موارد درست در جهت مخالف افكار عمومى قدم بر مى‌دارند، و طبعاً با مخالفت بسيارى از اعوام رو به رو خواهند شد.

لذا مى‌بينيم پيامبر اسلام مبارزه با بت‌پرستى را در رأس تمام مبارزات قرارداد، در محيطى كه بت از درو ديوارش مى‌ريخت، با يهود و نصارى حاضر به همزيستى مسالمت‌آميز شد، چون داراى شريعت آسمانى بودند امّا با بت پرستان نه.

با رباخواران به سختى مبارزه كرد، و با اين مبارزه سران رباخوار كه دشمنش شدند ولى او از هدفش دست برنداشت. حتّى جمعى ا زسران مكه مانند عتبه، شيبه، ابوسفيان، وليد بن مغيره، ابوجهل، عاص بن وائل‌ و عدّه‌اى ديگر، دنبال پيامبر فرستادند كه در مجمع آنها كنار كعبه حاضر شود، تا با او سخن خود را بگويند، و به وى چنين گفتند: «ما از تو دعوت كرده‌ايم كه به تو اتمام حجّت كنيم، ما احدى را سراغ نداريم كه اين بلا را كه تو به سر قوم و ملت خود آورده‌اى آورده باشد.

به خدايان ما (بتها) ناسزا گرفته‌اى، بر آيين ما عيب گرفته‌اى، صاحبان مغزهاى متفكر ما را سفيه و نادان خوانده‌اى، و در ميان جمعيّت‌