مسأله 232- تكبير و حمد و سوره و ساير ذكرهاى نماز را بايد طورى بخواند كه اگر مانعى در كار نباشد حدّاقل خودش آن را بشنود.

مسأله 233- اگر در جايى كه بايد نماز را بلند بخواند، عمداً آهسته بخواند يا در جايى كه بايد آهسته بخواند، عمداً بلند بخواند، نمازش باطل است، ولى اگر از روى فراموشى يا ندانستن مسأله باشد، صحيح است.

مسأله 234- اگر در بين خواندن حمد و سوره بفهمد اشتباه كرده است؛ مثلًا مى‌بايست بلند بخواند ولى آهسته خوانده، لازم نيست مقدارى را كه خوانده، دوباره بخواند ولى بايد ادامه آن را بلند بخواند.

مسأله 235- انسان بايد مسائل و قرائت نماز را ياد بگيرد كه غلط نخواند و كسى كه اصلًا نمى‌تواند به طور كامل قرائت صحيح را ياد بگيرد، بايد هر طور كه مى‌تواند بخواند و احتياط مستحب است كه نماز را به جماعت بجا آورد.

مسأله 236- در تنگى وقت يا در جايى كه ترس از دزد يا درنده‌اى باشد مى‌توان سوره را ترك كرد و همچنين در جايى كه عجله براى كار مهمى داشته باشد.

ركوع‌

مسأله 237- نمازگزار در هر ركعت بعد از قرائت حمد و سوره، بايد به اندازه‌اى خم شود كه بتواند دست را به زانو بگذارد و اين عمل را «ركوع» مى‌گويند. و واجب است در حال ركوع ذكر بگويد.

مسأله 238- در ركوع، سه مرتبه‌

«سُبْحانَ اللَّهِ»

يا يك مرتبه

«سُبْحانَ‌