ب) آبى كه معلوم نيست صاحب آن راضى است يا نه.

ج) آبى كه وقف افراد خاصّى است، براى غير آن افراد؛ مانند آب برخى از مدارس كه وقف محصّلين همان مدرسه است و وضوخانه مساجد، كه وقف كسانى است كه در آنجا نماز مى‌خوانند.

مسأله 85- وضو گرفتن از نهرها و چشمه‌ها، گرچه انسان نداند صاحبان آنها راضى هستند يا نه اشكال ندارد، امّا اگر صاحبان آن از وضو گرفتن جلوگيرى كنند، احتياط واجب آن است كه با آن آبها وضو نگيرد.

مسأله 86- اگر آب در ظرف غصبى باشد و آب ديگرى نباشد بايد تيمّم كرد.

مسأله 87- اعضاى وضو؛ يعنى صورت، دستها و پاها در موقع شستن و مسح بايد پاك باشد.

مسأله 88- اگر چيزى بر صورت يا دستها باشد كه از رسيدن آب به آن جلوگيرى كند، براى وضو بايد برطرف شود.

مسأله 89- اگر چيزى بر اعضاى مسح (جلوى سر و روى پاها) باشد، هرچند از رسيدن آب جلوگيرى نكند، بايد برطرف شود؛ چون بين دست و محلّ مسح نبايد چيزى فاصله شود.

مسأله 90- چنانچه كرم مانع رسيدن آب نباشد، اشكالى ندارد. و كرمهاى معمولى مانع نيست.

مسأله 91- جوهر خودكارهاى معمولى مانع رسيدن آب نيست.

مسأله 92- براى مسح بر موى ژل زده لازم است بيخ موها را كه ژل ندارد، مسح كند.