بيرون مى آمد و كم كم ما را به مرگ مى كشاند.

ولى اين احساس درد است كه ما را بفكر چاره مى اندازد.

نقل مى كنند بعضى افراد كه احساس تألم را از دست داده اند تست آنها به آتش مى سوزد ولى تابوتى گوشت سوخته بلند نشود خبر نمى شوند.

نتيجه اينكه احساس درد و تألم بعلل گوناگون حافظ و نگهبان بدن انسان واز مواهب بزرگ الهى است.

توجه به اين نكته در مورد دردها ما را وادار مى كند كه درباره آلام اجتماعى و بلاها بيشتر دقت كنيم:

يك نقطه سياه چقدر جذابيت مى دهد؟!

در فلسفه اين مطلب ثالت شده كه «عدم» را بوسيله «وجود» بايد درك كرد و همچنان وجود را بوسيله عدم، و گرنه خود اين دونه قيافه شان را مى بينيم و نه آوازشان را مى شنويم.

دوست ما در كنار ما ايستاده، و شبكيه چشم ما بوسيله اعصاب بينائى تصوير او را به مغز ما مى رساند بدينوسيله از وجود او با خبريم؛ ولى وقتى كه از ما جدا شد تصوير او را نمى بينيمع و همچنين تا آن ساعت صداى او را مى شنيديم وپس از آن‌