از اين كه بگذريم ما قسمتهاى زيادى از فلسفه مصائب و آلام را دريافته ايم و جواب قانع كننده آنرا آماده داريم و اگر تعجب نكنيد از همين موضوعات بوجود آن مبدأ بزرگ آشناتر شده ايم. يعنى اينها نيز بنو به خود از دلائل توحيدند. اكنون به توضيح ها ما توجه فرمائيد:

1- بلاهاى جنبه نسبى دارد:

اگر از دريچه مطالعات سطحى به حوادثى از قبيل طوفانها و زلزله ها بنگريم قيافه هولناك و تنفرآميزى دارند و مظهر «قهر» (و يا خشم طبيعت) بشمار مى روند ولى اگر از مطالعات عجولانه بپرهيزيم حقيقت غير از اين خواهد بود. ما نبايد «حقايق نسبى» را با «حقايق مطلق» اشتباه كنيم:

توضيح اينكه: مطالعات ما درباده سود و زيان حوادث اين جهان نسبى است يعنى مقياس سنجش را در اين قضاوتها خود و كسانى كه سرنوشتشان با ما ارتباط دارد قرار مى دهيم. آنچه به سود ما است خوب و آنچه به زيان ما است بد.

اما آنچه براى ما مضر است ممكن است در صد سال آينده‌