لقمان حكيم به فرزندش مى‌گويد: « «يَا بُنَيَّ إِنَّهَا إِنْ تَكُ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِّنْ خَرْدَلٍ فَتَكُنْ فِى صَخْرَةٍ أَوْ فِى السَّماوَاتِ أَوْ فِى الْأَرْضِ يَأْتِ بِهَا اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَطِيفٌ خَبِيرٌ»؛ پسرم اگر به اندازه سنگينى دانه خردلى (كار نيك يا بد) باشد، و در دل سنگى يا در (گوشه‌اى از) آسمان‌ها و زمين قرار گيرد، خداوند آن را (در قيامت براى حساب) مى‌آورد؛ خداوند از اسرار دقيق با خبر و آگاه است». [1]

هر كار خوب يا بدى كه داشته باشيم، به هر مقدارى باشد، حتّى بسيار كم و ناچيز، فرداى قيامت مورد محاسبه قرار مى‌گيرد. بنابراين بايد مراقب اعمال، رفتار، كردار و گفتار خود باشيم، تا مبادا زمانى كه نامه اعمالمان را به دستمان مى‌دهند، از مطالعه آن شرمنده شويم، و خجالت بكشيم آن را به ديگران نشان بدهيم.

اگر انسان روزى يك گناه كند هر سال 365 گناه مى‌شود و جمع آن در 30 سال حدود 10 هزار گناه مى‌شود. بنابراين، بايد بسيار مراقب باشيم و در صورت ارتكاب گناه، فوراً آن را با آب توبه بشوييم.

هدف از بيان داستان اصحاب كهف‌

خداوند متعال از بيان سرگذشت اصحاب كهف سه هدف داشته است:

1. حمايت از مؤمنان راستين؛ اين مطلب از آيه 13 سوره كهف استفاده مى‌شود.

توجّه فرماييد: « «نَّحْنُ نَقُصُّ عَلَيْكَ نَبَأَهُمْ بِالْحَقِّ إِنَّهُمْ فِتْيَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ وَزِدْنَاهُمْ هُدًى»؛ ما داستان آنان را به درستى براى تو بازگو مى‌كنيم؛ آنها جوانانى بودند كه به پروردگارشان ايمان آوردند، و ما بر هدايتشان افزوديم».

اين درسى است براى همه كسانى كه مى‌خواهند به سوى خداوند بروند، كه‌

[1]. سوره لقمان، آيه 16.