طول كشيد. و اين مطلب سؤالاتى را در ذهن ايجاد مى‌كند.

1. چگونه ممكن است انسانى 309 سال بدون آب و غذا زنده بماند؟

2. كسانى كه براى مدّت كوتاهى بسترى مى‌شوند و نمى‌توانند راه بروند، پس از بهبودى بايد فيزيوتراپى شوند تا به تدريج قادر بر راه رفتن شوند. اصحاب كهف چگونه پس از اين مدّت طولانى به راحتى از جاى خود برخاسته و راه رفتند؟

3. هدف از اين خواب طولانى چه بود؟

پاسخ اين سؤال‌ها در مباحث آينده خواهد آمد، امّا در اين‌جا به پاسخ سؤال سوم مى‌پردازيم.

هدف از اين خواب طولانى سه چيز بوده است:

الف) خداشناسى؛ خداوند مى‌خواهد علم و قدرت خود را به بندگانش نشان دهد، كه اگر او اراده كند، انسان مى‌تواند 309 سال بدون آب و غذا زنده بماند.

ب) يادآورى معاد؛ زنده شدن مردگان (معاد جسمانى) كه شبهه بسيارى از مردم آن عصر و زمان بود، خداوند با اين حادثه كه براى اصحاب كهف ايجاد كرد به مردم فهماند زنده كردن مردگان براى او كار سختى نيست، چرا كه بيدار شدن از خواب بعد از 309 سال شبيه معاد است.

ج) نصرت و يارى خدا؛ مطلب ديگر اين كه اگر كسى خود را به خدا بسپارد و در راه او قدم بردارد، خداوند به بهترين وجه او را نصرت و يارى مى‌دهد.

همان‌گونه كه در آيه 160 سوره آل عمران مى‌خوانيم:

« «إِنْ يَنْصُرْكُمْ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ وَإِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِى يَنْصُرُكُمْ مِّن بَعْدِهِ»؛ اگر خداوند شما را يارى كند، هيچ كس بر شما غلبه نخواهد كرد؛ و اگر دست از يارى شما بردارد، كيست كه بعد از او، شما را يارى كند؟».