راز گريه‌هاى شعيب پيامبر عليه السلام‌

بحث اصحاب الايكة را با روايت زيبايى در مورد حضرت شعيب عليه السلام به پايان مى‌بريم. بنابر آنچه علّامه مجلسى رحمه الله در كتاب ارزشمند بحارالانوار نقل كرده، حضرت شعيب پيامبر عليه السلام بسيار گريه مى‌كرد، به حدّى كه چشمانش آسيب ديد.

خداوند رحمان چشمانش را شفا داد. دوباره گريه‌هاى فراوان آن حضرت شروع شد و آن‌قدر ادامه يافت كه بار ديگر چشمانش آسيب ديد. اين بار هم خداوند رحيم شفايش داد. اين كار براى بار سوم تكرار شد و خدا شفا داد. امّا گويا گريه‌هاى شعيب پيامبر عليه السلام تمامى نداشت، و براى مرتبه چهارم از فرط گريه‌هاى زياد چشمانش آسيب ديد. خداوند خطاب به حضرت شعيب فرمود: چرا اين قدر گريه مى‌كنى؟! اگر ترس از جهنّم تو را وادار به اين كار مى‌كند، آتش جهنّم را بر تو حرام كردم. و اگر شوق به بهشت باعث اين گريه‌هاى طولانى است، بهشت را بر تو مباح كردم! حضرت شعيب عليه السلام عرض كرد: «گريه‌هاى من نه از ترس جهنّم و نه از شوق بهشت است، بلكه عشق تو در دلم جا كرده، و حبّ تو تمام وجودم را پر نموده، و از عشق و علاقه تو اين قدر مى‌گريم. و تا زمانى كه در عالم مكاشفه قلبى، تو را نبينم آرام نمى‌گيرم!» خداوند متعال به او آرامش داد، و به وى بشارت داد كه موساى كليم اللّه را انيس و مونس او خواهد كرد». [1]

پروردگارا! گوشه‌اى از اين عشق سوزان شعيب پيامبر عليه السلام را به همه ما ارزانى بفرما.

(1). بحارالانوار، ج 12، ص 380، ح 1.