امّا روايات زيادى كه از ائمّه اهل‌البيت عليهم السلام نقل شده مى‌خوانيم:

«نحن الأعراف‌

؛ اصحاب الاعراف نجات بخش ما هستيم». [1]

در بخش ديگرى از روايات، خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله به عنوان اصحاب الاعراف معرّفى شده‌اند؛

(آل محمّد هم الأعراف‌). [2]

البته هر سه گروه روايات به يك حقيقت باز مى‌گردد و آن اين كه اصحاب الاعراف نجات بخش همان امامان اهل‌البيت عليهم السلام هستند كه هم گرامى‌ترين مردم در پيشگاه خدايند و هم از خاندان پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله محسوب مى‌شوند.

آن بزرگواران به شيعيان و پيروان خود نظر دارند، به شرط آن كه ما شيعيان رابطه خود را با آن بزرگواران قطع نكنيم. خداى ناكرده همانند آن جمعيّتى نباشيم كه ادّعاى شيعه بودن داشتند، امّا هنگامى كه حضرت على عليه السلام به دقت به چهره‌هاى آنها نگريست فرمود:

«ما لى لا ارى عليكم سيماء الشّيعة؟

؛ چطور است كه در چهره‌هاى شما اثرى از نشانه‌هاى شيعه بودن را نمى‌بينم؟». [3] بايد سعى كنيم آن ارتباط حفظ شود و آن نشانه وجود داشته باشد. يعنى اگر لغزش و گناهى سر زد توبه كنيم و در نزد پروردگار اعتراف به گناه نماييم و از درياى بى كران لطف و رحمتش تقاضاى عفو و بخشش كنيم.

بشارت اميرالمؤمنين على عليه السلام به حارث هَمْدانى‌ [4]

[1]. بحارالانوار، ج 24، ص 249، ح 2.

[2]. البرهان فى تفسير القرآن، ج 2، ص 552، ح 3912.

[3]. بحارالانوار، ج 68، ص 151، ح 4.

[4]. الحارث الاعور بن عبد الهمدانى در شمار اصحاب اميرالمؤمنين على عليه السلام بود و مطابق نقل ابن داود، فقيه‌ترين مردم زمان خود بود و در سال 65 ه. ق فوت كرد. (سفينة البحار، ج 2، ص 141).