كرده‌اند كه نظريه نسبى‌ «اينشتن» آن قدر ارزشى ندارد كه دانشمندان‌ «بورژوازى» به آن نسبت مى ‌دهند. البته چنين برخوردهايى صرفاً ناشى از تعصب گروهى مى ‌باشد، يك نظريه علمى ربط و دخلى به كشورى كه در آن مطرح مى ‌شود ندارد.

ايرانى و مذهب ايرانى!

بدتر از اين كه بگوييم علم وطن دارد اين شعار است كه‌ «مذهب» نيز وطن دارد. اين نظريه مصيبت‌بار بدنبال آن است كه به دور مذهب حصار زمينى بكشد. برخى مى ‌گويند: «ايرانى، مذهب ايرانى مى ‌خواهد!» چون اسلام از ميان عربها برخاسته به درد همين عربها مى ‌خورد.

پيغمبر اسلام عرب بود. قرآن به زبان عربى است. كعبه، قبله مسلمانها، در كشور عربى است. بنابراين اسلام يك دين عربى است و ما به يك دين ايرانى احتياج داريم. براى ما بهتر اين است كه از يك مذهب ايرانى تبعيت كنيم. همان‌ «يزدان» و همان‌ «اهريمن» را از قبرستان فراموشى بيرون كشيده و ويرانه‌هاى‌ «آتشكده‌ها» را مرمت كرده، دست به دامان‌ «امشا سپندان» شويم.

از هر چه كه بگذريم ما ايرانى هستيم و حس‌ «ناسيوناليسم» در ما قوى است و در دنيا به وطن‌پرستى مشهور هستيم! بدبختى در اين است كه اين طرز تفكر در ميان تحصيل كرده‌ها ديده مى ‌شود. برخى اهل انديشه و فرهنگ، در اين مرز و بوم و بر اثر چنين تصوراتى، اصرار دارند تدريس زبان عربى در مدارس حذف شود. چنين تلاشهايى از آثار بيمارى نژادى و قومى مشهور به‌ «ناسيوناليسم» است.