دو جمله «خدا داناست» يا «فلان دانشمند داناست»، از نظر مفهومى و لغوى تفاوتى ندارند. اما تعلق دانايى با هم فرق دارد. براى توضيح بيشتر به مثال زير دقت كنيد:

نور ظاهر است و ظاهر كننده. اين دو صفت در نور از يك مبدء سرچشمه مى ‌گيرند. اتحاد مبدء اين دو صفت و اتحاد آنها با ذات هيچ گونه منافاتى با مفهوم بودن جمله «نور ظاهر است و ظاهركننده»، ندارد و سبب ابهام و الغاى معناى آن نمى ‌شود. در اينجا به اصطلاح علمى ، آقايان اشاعره خلط مصداق با مفهوم كرده‌اند و از اين خلط گرفتار گمراهى اعتقاد «صفات زايد بر ذات و تعدد قدماء» شده‌اند.

75- توصيف كردن خداوند به دو چيز مخالف هم نشانه صفات فعل است، براى مثال بگوييم «ما يريد و ما لا يريد» آنچه اراده مى ‌كند و آنچه اراده نمى ‌كند، «ما يرضاه و ما يسخطه» آنچه خشنودش مى ‌كند و آنچه به خشمش آرد. درباره صفات ذات اين گونه تعبير آوردن درست نيست، يعنى نمى ‌توانيم بگوييم خداوند قدرت دارد و عجز دارد، علم دارد و علم ندارد!

76- خوب است خوانندگان محترم يك بار ديگر اين دو بحث را مطالعه كنند.