نشانه‌اى اشتباه كند و راه را كم كند. در اين جاست كه با يك لغزش كوچك هم ممكن است انسان از مسير صحيح خود جدا شود و اين لغزش ناچيز باعث شود تا او فرسنگها از مسير اصيل و اصلى دور شود. در حقيقت اين لغزشهاى ناچيزى هستند كه باعث مى ‌شوند انسان بجاى راه سپردن در طريق خداپرستى و توحيد، عمرى را در سنگلاخ بت‌پرستى و شرك سرگردان باشد. 5

بديهى است دورى از ورطه خطرناك تشبيه در خداشناسى و ترك مفاهيمِ آشنا و مأنوس، وضعيت جديدى براى جستجوگر و طالب انديشه الهى به وجود مى ‌آورد. او اكنون، با جدا شدن از مفاهيم روزمره و هميشگى خود ديگر از آن حال و هوا و تصورات هميشگى خود فاصله مى ‌گيرد. در واقع، طريق خداپرستى همين فاصله گرفتن و نفى امور مأنوس و آشنايى است كه ما را به خود مشغول كرده است.

اما پرسشى در اينجا مطرح مى ‌شود: با فاصله گرفتن از اين فضا بايد به سوى چه وضعيتى حركت كرد؟ روشن است كه نفى مفاهيم روزمره به معنى دست يافتن به مفاهيم تازه و نامأنوس است. اين مفاهيم والاتر از مفاهيمى هستند كه هر روز با آنها سرو كار داريم و اگر چه نامأنوس و غريب‌اند و ذهن بايد مدتى را براى آشنايى با آنها پشت سر گذارد اما از لحاظ روحى لذت بخشند و باعث نشاط و سرور روح هستند.

در واقع اين مفاهيم، يك نوع مفاهيم عقلى هستند كه از هر گونه محدوديت و نقصى پيراسته و پاك شده‌اند. عقل با اين مفاهيم است كه قادر مى ‌شود به آن ذات پاك مقدس اشاره كند و از طريق همين‌