مرگ نيز شاهد حال ما هستند و مى‌توانند همانند زمان حيات براى ما نزد خدا شفاعت كنند و دعا نمايند. آن چيزى كه وهابيّت به شدّت به دنبال نفى آن است. آنها مى‌گويند پس از مرگ، آنها از حال ما خبرى ندارند. خداوند درباره پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد: « «إِنَّكَ مَيِّتٌ وَإِنَّهُمْ مَّيِّتُونَ»؛ تو مى‌ميرى و آنان نيز خواهند مرد». [1] لذا آن حضرت نيز مانند ساير مردم مى‌ميرد و شخص مرده كه از حال زندگان خبرى ندارد؛ در نتيجه توسّل به او جائز نيست.

البته همان طور كه پيش از اين گفته شد وهّابيت توسّل به پيامبر صلى الله عليه و آله و اولياى الهى را پس از مرگ شرك مى‌داند، ولى روشن نيست چطور توسّل به كسى كه در زمان حيات به او جايز و مورد ترغيب است، ناگهان پس از مرگ تبديل به كفر و شرك مى‌شود؟! اگر كسى اين ذوات مقدس را مستقل در تأثير بداند، چه در حيات و چه پس از مرگ مشرك است و اگر مستقل در تأثير نداند و معتقد باشد آنان به اذن الهى، حاجات ما را بر آورده مى‌كنند و يا از خدا مى‌خواهند حاجات ما را بر آورده سازد، هرگز دچار شرك نشده است و اگر هم كسى معتقد باشد آنان پس از مرگ صداى ما را نمى‌شنوند و توانايى رفع مشكل و يا در خواست از خدا را ندارند، بايد بگويد كسانى كه چنين خواسته هايى از اولياى الهى دارند، كارى عبث مى‌كنند، نه آنكه مشرك هستند. در حالى كه خواهيم ديد آنها داراى‌

[1]. زمر، آيه 30