2. توسّل به رسول خدا صلى الله عليه و آله قبل از حيات‌

حاكم نيشابورى در كتاب «مستدرك» خود از عمر بن خطّاب از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل مى‌كند كه آن حضرت فرمود: «هنگامى كه حضرت آدم مرتكب خطا گرديد، به خداوند عرض كرد:

«يا ربّ أسالك بحقّ محمّد لمّا غفرت لي؛

پروردگارا از تو مى‌خواهم به حقّ محمد گناه مرا ببخشى». خداوند به آدم فرمود: «اى آدم! چگونه محمد را شناختى در حالى كه هنوز او را نيافريدم». آدم عرض كرد:

«پروردگارا! هنگامى كه مرا آفريدى، به بالاى سرم نگاه كردم، ديدم بر ستون‌هاى عرش نوشته است‌

«لا اله الّا اللَّه، محمّد رسول اللَّه‌»

و من دريافتم كه محمد صلى الله عليه و آله بهترين مخلوق نزد توست كه نام او در كنار نام تو جاى گرفته است.

خداوند فرمود:

«صدقتَ يا آدم! إنّه لأحبّ الخلق إلىّ أدعنى‌ بحقّه فقد غفرت لك، و لو لا محمّد ما خلقتك؛

اى آدم راست گفتى، به يقين محمد محبوبترين خلق به نزد من است و چون مرا به حق او خواندى، تو را بخشيدم و اگر محمد نبود تو را نمى‌آفريدم».

حاكم نيشابورى پس از نقل اين حديث مى‌گويد:

«هذا حديث صحيح الاسناد؛

اين حديث سندش صحيح است». [1]

[1]. مستدرك حاكم، ج 2، ص 615. متقى هندى اين حديث را در كنز العمال، ج 11، ص 455، ح 32138؛ ابن عساكر، در تاريخ مدينة دمشق، ج 7، ص 437، نقل كرده است. سيوطى در تفسير الدّر المنثور (ج 1، ص 60- 61) از ابن عباس نقل مى‌كند كه از رسول خدا سؤال كردم از كلماتى كه آدم از خداوند فرا گرفت و با آن توبه كرد، چه بود؟ فرمود: «سأل بحقّ محمد وعليّ وفاطمه والحسن والحسين إلّاتبت علىّ فتاب عليه؛ خداوند را بحق و جايگاه محمد و على و فاطمه و حسن و حسين خواند كه توبه‌اش را بپذيرد، و خداوند توبه‌اش را قبول كرد». اين روايت را حاكم حسكانى نيز در شواهد التنزيل (ج 1، ص 101) نقل كرده است‌