وبالاخره‌ در دوازدهمين آيه‌ بحث از سخن گفتن خدا با موسى عليه السلام است سخنانى كه منبع معارف اين پيغمبر بزرگ بود و سخن گفتن او نوعى وحى است.

اينها نمونه‌هايى است از آيات قرآن مجيد كه با صراحت و وضوح و خالى از هرگونه ابهام مسأله وحى را به عنوان يك منبع شناخت بسيار عمده معرفى مى‌نمايد.

اين در حالى است كه فلاسفه مادى مطلقاً با اين منبع مخالفند، و براى وحى تفسيرهايى دارند كه در بحث‌هاى آينده مى‌شنويد.

اكنون با روشن شدن اصل اين منبع به سراغ مسائل مختلفى كه پيرامون آن ترسيم مى‌شود مى‌رويم‌

توضيحات‌

1- اقسام «وحى» در قرآن مجيد

از آيات قرآن به خوبى بر مى‌آيد كه «وحى» معانى مختلفى دارد، بعضى تكوينى است، و بعضى تشريعى، و روى هم رفته در هفت معنا زير به كار رفته است:

1- «وَحْىِ تَشريعى» كه بر پيامبران نازل مى‌شد، و نمونه‌اى از آيات آن را در آغاز اين بحث آورديم.

2- وحى به معناى‌ «الهامهايى كه به غير انبيا مى‌شد» مانند آنچه درباره «مادر موسى» آمده است، «وَاوْحَيْنا الَى‌ امِّ مُوسَى‌ انْ ارْضِعِيْهِ ...؛ ما به مادر موسى وحى (الهام) فرستاديم كه او را شيرده، و هنگامى كه بر او ترسيدى او را در دريا بيفكن، و نترس و غمگين مباش كه ما او را به تو باز مى‌گردانيم، و او را از رسولان قرار مى‌دهيم» (قصص- 7)

نظير همين معنا، بلكه به صورت كاملتر در مورد «مريم» در سوره مريم آمده‌