در ششمين و هفتمين و هشتمين و نهمين‌ آيات روى مسأله «سير در ارض» تكيه شده، در يك جا مى‌گويد: اگر آنها در روى زمين به گردش مى‌پرداختند و آثار باقيمانده پيشينيان را تماشا مى‌كردند قلب و عقل آنها بيدار مى‌شد و گوش‌هاى شنوايى براى درك حق پيدا مى‌كردند.

در جاى ديگر كافران را مورد سرزنش قرار مى‌دهد كه چرا جهانگردى و سير در ارض نكردند تا عاقبت اقوامى را كه به عذاب الهى گرفتار شدند، با چشم خود ببينند، و بدانند امثال آن در انتظار آنهاست.

و در جاى ديگر همه مردم، يا همه مسلمان‌ها را مخاطب ساخته، مى‌گويد: پيش از شما سنت‌هايى وجود داشت و اقوامى با اعمال و كردارهاى مختلف روى كار آمدند، برخيزند و آثار آنها را در نقاط مختلف جهان ببينيد، تا بدانيد عاقبت كار كسانى كه دعوت انبياى الهى را تكذيب كردند به كجا منتهى شد؟

و در يك جا نيز، مردم را به سير در ارض براى جستجوى آغاز آفرينش و پى بردن از آن به مسأله معاد دعوت مى‌كند.

آيات دهم و يازدهم و دوازدهم‌ تكيه روى مسأله مشاهده و «رؤيت» مى‌كند، اما نه با چشم ظاهر كه با چشم دل.

و در هر سه آيه ظاهراً روى سخن به شخص پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم است، ولى منظور همه مؤمنان بلكه همه انسان‌ها مى‌باشد، به عنوان استفهام تقريرى او را مخاطب ساخته، گاه مى‌گويد: آيا تاريخ اين مردى را كه بر اثر غرور سلطنت به محاجّه درباره خدا با ابراهيم عليه السلام برخاسته بود، نديدى كه عاقبت كارش به كجا رسيد؟ همان «نمرود» گردنكش و مغرور و طغيانگر

و گاه مى‌گويد: آيا نديدى خدا به قوم عاد و شهرهاى آباد آنها چه كرد؟!

و آيا نديدى بر سر اصحاب فيل چه آمد، همان‌ها كه به قصد درهم كوبيدن خانه كعبه با لشكر انبوه فراوان از سرزمين «يمن» به راه افتادند، و خداوند آن لشكر