ولى نظر به پيشرفتهايى كه در زيست‌شناسى هر روز به عمل مى‌آيد، ساختن سلّول زنده را كار محال و غير ممكنى نمى‌دانند و هم اكنون با تمام نيرو مى‌كوشند تا به اين هدف نائل شوند.

ساختن انسان در خارج رحم از طريق پرورش دادن سلول زنده‌اى كه به دست بشر ساخته شده، از نظر علمى چنان پيچيده و مشكل است كه اظهار نظر درباره امكان آن از نظر دانشمندان ارزش علمى ندارد؛ ساختن يك انسان موقوف بر اين است كه اوّل بتوانند «اسپر ماتوزوئيد» و «اوول» را كه دو سلّول اصلى تشكيل دهنده يك انسان هستند بطور مصنوعى بسازند؛ در حالى كه اين دو، سلّولهاى ساده‌اى نيستند و نظر به تشكيلات خاص و بسيار پيچيده «ژنها و كروموزومها» كه در اين سلّول وجود دارند و صفات و خلق و خوى انسانيّت و به اصطلاح امتيازات يك انسان بر جانداران ديگر، بطور وراثت در آنها مكنون است، ساختن اسپرماتوزوئيد و اوول تقريباً غير ممكن به نظر مى‌رسد؛ زيرا ساختن يك سلول زنده ساده غير از ساختن سلّولى است كه ده‌ها امتيازات بدنى و روحى يك انسان را در خود داشته باشد و پس از تكامل، يك انسان عادّى بشود!

بنابراين، جواب اين سؤال كه آيا بشر تاكنون موفّق به ساختن سلّول زنده شده، فعلًا منفى است.

ولى در هر حال، آنچه مهّم است اين است كه اگر فرضاً دانشمندان روزى بتوانند «نطفه انسان» را بطور مصنوعى بسازند و از آن انسان كاملى به وجود آورند، تازه اين كار اصلًا منافاتى با اين اصل كه «حيات در دست خداوند است» نخواهد داشت.

توضيح اين كه: منظور از جمله «حيات در دست خداوند است» اين است كه «حيات» يك پديده غير مادّى و نمود خاصّى از هستى است كه هستى خود را مانند همه موجودات مادّى و غير مادّى جهان از خداوند مى‌گيرد؛ خداوند است‌