امير مؤمنان درباره ستارگان چنين مى‌فرمايد: «انَّ هذِهِ النُجومُ الّتى فِى السَّماءِ مَدائِنُ مِثْلَ المَدائِنُ الّتى فِى الارْضِ مَرْبُوطة كلُّ مَدينَةٍ إلى عُمُدٍ مِنْ نُورٍ؛ اين ستارگان شهرهايى مانند شهرهاى روى زمين هستند و هر شهرى با شهر ديگر، با ستونى از نور مربوط مى‌باشد». [1] سالار شهيدان حضرت حسين بن على عليه السلام در دعا و نيايش خود به درگاه الهى چنين مى‌گويد: «اللّهُمَّ إنّى اسْئَلُكَ بِكَلماتِكَ وَ مَعاقِدِ عِزّكَ وَ سُكّانِ سَماواتِك و أرْضِك ...؛ پروردگارا! من به كلمات و سخنان و مراكز عزّت و ساكنان آسمانها و زمينت سوگند مى‌دهم! ...» اين جمله بروشنى مى‌رساند كه آسمانها هم ساكنانى دارد آن هم مقرّب درگاه الهى و پاكدامن- گرچه برخى از علماى اسلام اين جمله را تفسير به ملائكه كرده‌اند، ولى دليلى بر اين انحصار نداريم.

[1]. سفينة البحار، مادّه نجم، جلد 2، صفحه 574؛ نزديك به همين مضمون در مجمع البحرين، مادّه‌كوكب وارد شده است و به جاى عمد من نور، عمودين من نور ذكر شده است و ممكن است منظور از عمودين (دو ستون) همان دو قانون نيروى جاذبه و گريز از مركز باشد. (مجمع البحرين، صفحه 122).