معرفى نموده است و در آيه 18 سوره «النّجم» مى‌فرمايد:

«لَقَدْ رَأى مِنْ آياتِ رَبِّهِ الْكُبرى؛ او پاره‌اى از آيات و نشانه‌هاى بزرگ پروردگارش را ديد.»

از اين دو آيه بخوبى برمى‌آيد كه هدف اين سير فضايى بار يافتن به بارگاه سلطنت خداوند، يا شنيدن صداى قلم او يا مشاهده جمالش نبوده است!

اصولًا به عقيده ما مسلمانان خداوند محلّ خاصّى ندارد. او در همه جا و در تمام جوانب عالم هست: «ايْنَما تُوَلُّو فَتَمَّ وَجْهُ اللّهِ؛ هر سو رو كنيد خدا در آن‌جا هست.»

«وَسِعَ كُرسِيُّهُ السَّمواتِ وَ الارْضِ؛ كرسى او به وسعت آسمانها و زمين مى‌باشد.» منظور از «كرسى» چيزى جز مجموعه جهان پهناور آفرينش نيست. [1] بنابراين، منظور از معراج همان مشاهده آثار عظمت خدا در جهان بالا بوده است تا قلب نورانى پيامبر صلى الله عليه و آله در پرتو مشاهده اين آثار حيرت‌انگيز، نورانى‌تر گردد و فكر و روح بلند او وسيع‌تر شود و براى رهبرى و هدايت خلق به سوى خدا آمادگى بيشتر پيدا كند. [2]

[1]. بعضى معتقدند منظور از «عرش» نيز مجموعه ماوراى عالم مادّه است.

[2]. اين بحث از كتاب «معراج شقّ‌القمر، عبادت در قطبين» تلخيص و اقتباس شده است.