نسبتهاى ناروا قرار مى‌دهند.

پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله نيز از اين قاعده مستثنا نبوده، آن حضرت نيز با مخالفت قريش و تهمتهاى بى اساس آنان روبه‌رو گرديد. كسى كه تا ديروز امين و راستگو و پرهيزكار قريش بود، از روزى كه با افكار پست آنها مخالفت نمود و مردم را به خداپرستى دعوت كرد به سحر و كهانت، به جنون و افترا بر خدا متّهم گرديد و قرآن اين تهمتها را از آنان نقل كرده، بطور مسلّم اين گونه نسبتها اگر در حقّ عدّه‌اى مؤثّر نباشد، درباره عدّه‌اى ساده‌لوح و كم‌ظرفيت باعث شكّ و ترديد در صدق گفتار و ادّعاى پيامبر مى‌باشد و به راستى يك دسته از مردم براى مدّتى در شكّ و ترديد و دودلى نسبت به اين تهمتها به سر مى‌بردند.

در چنين شرايطى چگونه ممكن است اين تهمتها را از بين برد تا سيماى حقيقت از لابه‌لاى اين اوهام آشكار شود.

راه اساسى يكى است و آن اين است كه مرد مبارز و ترقى‌خواه، مردى كه مكتب و فكر و ايده اجتماعى دارد، اگر پيروز شد و محصول نتيجه كار خود را نشان داد و مردم به چشم خود فوايد و منافع آن را ديدند، تهمتها و نسبتها نقش بر آب شده و جاى آن تهمتها را يك سلسله القاب زيبا كه حاكى از عظمت و قدرت و معنويّت است مى‌گيرد؛ در غير اين صورت، چه بسا اين تهمتها در اذهان بعضى تا مدّتى باقى مانده و درباره عدّه‌اى كارگر و مؤثر افتد.

عين اين مطلب را درباره پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله مى‌توان گفت: او با يك برنامه مترقّيانه، با يك سلسله قوانين تابناك كه به نفع توده و به ضرر دستگاه حاكمه بود، قدم به صحنه مبارزه گذارد. او در اين صحنه، از پيروزيها و موفقيتهاى آينده خود خبر مى‌داد و در پرتو عنايات خداوند و بر اثر استقامت و پايدارى خود و پيروان با وفايش بر تمام مشكلات پيروز آمد و كار به جايى رسيد كه پايگاه شرك و مركز پيدايش اين نسبتها به تسخير مسلمانان درآمد و مكّه به عنوان يك پيروزى درخشان‌