دائم وعده كرده است و از اين وعده هرگز تخلّف نخواهد فرمود و خود او مى‌فرمايد:

«وَعْدَ اللَّهِ لا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ؛ اين وعده‌اى است كه خدا كرده و خداوند هرگز از وعده‌اش تخلّف نمى‌كند!». [1] ولى ممكن است افرادى تصوّر كنند كه با اين وعده قطعى ديگر زمام كار از دست خدا بيرون مى‌رود و او حتّى توانايى نخواهد داشت كه آنان را از بهشت خارج سازد و نعمت را از آنها سلب كند و به اصطلاح علمى و كلامى، اين قضاى حتمى قدرت خدا را محدود نموده و از وسعت توانايى او خواهد كاست؛ لذا خداوند با جمله‌ «الَّا مَاشَا رَبُّك» اين حقيقت را تأكيد مى‌كند كه با وجود اين كه خدا بهشت دائم را وعده نموده و او هرگز از وعده خود تخلّف نخواهد كرد،-/ مع‌الوصف-/ اين مطلب، از قدرت او چيزى كم نمى‌كند و باز اختيار تمام موجودات به دست قدرت اوست-/ هرچه بخواهد مى‌تواند انجام بدهد و قدرت او نسبت به تمام اشيا محفوظ و ثابت است.

عين اين جمله‌ «الَّا مَاشَا رَبُّكَ» در آيه بعد كه درباره دوزخيان است و به آنها وعده عذاب دائمى داده، نيز وارد شده است و علّت آن همان است كه در آيه پيش ذكر گرديد.

از قراين روشنى كه تفسير فوق را تأييد مى‌كند جمله‌ «عَطَاً غَيْرَ مَجْذُوذٍ» كه در آخر آيه آمده است مى‌باشد. اين جمله مى‌گويد اين عطيّه الهى ثابت و پايدار و مستمرّ است و هرگز جدا شدنى نيست.

[1]. سوره رم، آيه 6.