از آن‌جا كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله از ميان يك امّت عربى برخاسته و در مرحله نخست، سر و كار او با اقوام و ملل عرب بوده از اين نظر كتاب او به يكى از زبان‌هاى زنده و وسيع جهان (زبان عربى) بوده است، در صورتى كه قوانين و احكام او مربوط به عموم جهانيان است.

اگر روز بعثت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله يك زبان جهانى و بين‌المللى وجود داشت كه همه مردم آن روز به آن زبان آشنايى مى‌داشتند و با آن مكالمه مى‌كردند، در اين صورت جا داشتند كتاب آسمانى او به همان زبان بين‌المللى باشد، در صورتى كه در آن روز چنين مطلبى وجود نداشته و تا كنون نيز اين موضوع تحقّق نپذيرفته است؛ بنابراين، عربى بودن قرآن هيچ‌گونه منافاتى با جهانى بودن اسلام ندارد.

به عبارت روشنتر: آيه بالا مى‌گويد كتاب هر پيامبرى را به زبان قوم او فرستاديم نه اين كه نبوّت و رهبرى او مخصوص به همان امّت بوده است و اين كه زبان يك پيامبر و يا كتاب او به زبان قوم وى بوده، هرگز گواه بر اختصاص نبوّت او به قومش نيست؛ بلكه بايد از طرق ديگر، خصوصى و يا عمومى بودن آيين او را به دست آورد.

اين هم روشن است كه اسلام فوق نژاد و زبان است و تمام جهان راه وطن خود مى‌داند و عربى بودن قرآن كه سرچشمه آن عدم وجود يك زبان بين‌المللى است دليل بر نژادى بودن اسلام نخواهد بود.

درباره جهانى بودن اسلام مدارك زيادى در دست داريم كه اين‌جا جاى شرح آن نيست.