در اين‌جا شخص نيكوكار، حق دارد براى يادآورى او، دوران عجز و ناتوانيش را يادآور شده، وى را از كفران و ناسپاسى نكوهش كند.

خداوند نيز در اوايل سوره انسان، براى بيدارى افراد طغيانگر و خودسر كه ابتداى آفرينش خود را فراموش كرده، راه كفران و ناسپاسى پيش گرفته‌اند، از همين راه وارد شده است.

آن‌جا كه مى‌فرمايد: آيا بر فرزندان آدم كه اكنون راه خودسرى و كفران پيش گرفته‌اند، روزگارى نگذشت كه بطور كلّى هيچ و نيست بودند و اصلًا اثر وجودى نداشتند (وَ لَمْ يَكُ شَيْئا مَذْكُوراً) ولى اراده ما تعلّق گرفت كه آنها را از نيستى به هستى آورده، لباس انسانيّت‌بر تنشان پوشانديم؟! آيا آنها اين نعمت‌ها و مواهب بزرگ را فراموش كرده، راه خيره سرى و كفران پيش گرفته‌اند؟!

بنابراين، آيه مزبور نيز كارى با تكامل تدريجى موجودات جاندارد ندارد.