مفسّران در تفسير اين آيات دو معنا ذكر كرده‌اند:

نخست اين كه‌ منظور از دو مشرق و دو مغرب، مشرق و مغرب دو نيمكره زمين است؛ يعنى، دو نيمكره شمالى و جنوبى يا دو نيمكره شرقى و غربى، حتّى بعضى اين آيه را اشاره‌اى به وجود نيمكره جديد يعنى «قارّه آمريكا» قبل از كشف آن دانسته‌اند كه فعلًا از موضوع بحث ما خارج است؛ و به همين ترتيب، منظور از مشارق و مغارب نقاط مختلف كره زمين است كه هر نقطه‌اى نسبت به نقطه‌اى مشرق و نسبت به نقطه ديگر مغرب است.

به عبارت ديگر: يكى از خواصّ «كره» اين است كه هر نقطه‌اى از آن نسبت به نقطه اى كه در طرف غرب آن قرار گرفته مشرق محسوب مى‌شود و نسبت به نقطه مقابل مغرب است و لذا بعضى اين گونه آيات را اشاره به كرويّت زمين مى‌دانند.

دوّم اين كه‌ منظور از تعدّد مشرق و مغرب تعدّد نقطه طلوع و غروب حقيقى آفتاب است؛ زيرا هيچ‌گاه آفتاب دو روز از يك نقطه طلوع و در يك نقطه غروب نمى‌كند و به واسطه «ميل» خورشيد به شمال و جنوب (كه نتيجه تمايل محور زمين نسبت به سطح مدار گردش آن به دور آفتاب است) هر روز آفتاب از نقطه‌اى طلوع و در نقطه ديگر غروب مى‌كند؛ بنابراين، هرگاه مجموعه اين مشرق‌ها و مغرب‌ها را در نظر بگيريم، بايد تعبير به «مشارق» و «مغارب» كنيم و هرگاه تنها آخرين نقطه ميل اعظم شمالى آفتاب (اوّل تابستان) و آخرين نقطه ميل اعظم جنوبى (اوّل زمستان) را در نظر بگيريم بايد به «مشرقين» و «مغربين» تعبير نماييم و اين يكى از شاهكارهاى قرآن است كه در عبارات كوتاهى مردم را متوجّه اسرار شگفت‌انگيز خلقت مى‌كند؛ زيرا مى‌دانيم تغيير طلوع و غروب آفتاب، تأثير فراوانى در پرورش گياهان و گل‌ها و ميوه‌ها و بطور كلّى در وضع عمومى موجودات زنده و زيبايى‌هاى جهان آفرينش دارد.