ستارگان همه در آسمان اوّلند (بايد توجّه داشت كه كلمه «دنيا» در لغت عرب به معناى پايين و نزديك است).

به هر حال، ذكر اين نكته لازم به نظر مى‌رسد: از آيات و رواياتى كه عدد آسمانها را هفت معرفى كرده به هيچ وجه تأييد نظريّه هيئت بطلميوس كه آسمانها را به صورت افلاكى مانند طبقات پوست پياز معرّفى مى‌كرد، استفاده نمى‌شود (زيرا مطابق هيئت بطلميوس عدد افلاك و آسمانها نُه مى‌باشد).

امّا راجع به زمين‌هاى هفتگانه كه در قرآن بطور اشاره و در بعضى احاديث با صراحت ذكر شده نظريّاتى شبيه نظريّات بالا داده شده، از جمله اين كه عدد هفت به معناى تكثير است و يا اين‌كه اشاره به طبقات مختلف زمين است، يا اين كه منظور از زمين‌هاى هفتگانه، سيّارات عطارد، زهره، زحل، زمين، مريخ، مشترى و ماه مى‌باشد؛ يعنى، همان كرات منظومه شمسى كه براى ما قابل رؤيت است (البتّه كرات يا اقمار متعدّد ديگرى در منظومه شمسى هستند ولى آنها با چشم عادى قابل رؤيت نيستند)؛ و بنابراين تفسير، منظور از آسمان‌هاى هفتگانه، همان فضايى است كه در بالاى هريك از اين كرات هفتگانه قرار دارد.

به عبارت ديگر: خود اين كرات هفتگانه، زمين محسوب مى‌شود و «جو» يا فضاى اطرافشان، آسمان آنهاست (بايد توجّه داشت كه «سما» در لغت عرب به معناى هر چيزى است كه در طرف بالا قرار دارد).

اين بود خلاصه تفسيرهاى مختلفى كه دانشمندان و مفسّران ما درباره آسمانهاى هفتگانه و زمين‌هاى هفتگانه گفته‌اند، البتّه توضيح درباره قرائنى كه هر يك از اين نظريّات را تأييد مى‌كند، مخصوصاً تفسير اخير كه از همه نزديكتر به نظر مى‌رسد و ذكر شواهد آن نيازمند به شرح و بسط بيشترى است.