«وَاتَّقُوا اللَّهَ الَّذِى تَسَائَلُونَ بِهِ وَالارْحَامَ انَّ اللَّهَ كَانَ عَلَيْكُمْ رَقِيِباً؛ و از خدايى بپرهيزيد كه (همگى به عظمت او معترفيد و) هنگامى كه چيزى از يكديگر مى‌خواهيد، نام او را مى‌بريد. (و نيز) از (قطع رابطه با) خويشاوندان خود پرهيز كنيد! زيرا خداوند مراقب شماست‌ [1]».

مردى حضور رسول خدا عليه السلام شرفياب گرديد و گفت: «بستگانم مرا ترك گفته و ارتباط خويشاوندى را با من قطع كرده‌اند تكليف من درباره آنان چيست؟ آيا من نيز آنان را ترك گويم و رابطه خود را با آنان بگسلم؟» پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «اگر تو نيز اين كار را انجام دهى خداوند همه شما را ترك مى‌گويد و همه را از رحمت خود دور مى‌سازد»، سپس پيامبر صلى الله عليه و آله به وى سه دستور مهمّ زير را تعليم داد و فرمود:

«تَصِلُ مَنْ قَطَعَك:

اگر كسى ارتباط خود را با تو بريد، تو برخلاف او رفتار كن و پيوند خويشاوندى و دوستى را فراموش مكن!»

«تُعْطِي مَنَ حَرّمك:

كسى كه تو را از نعمتى محروم ساخت، تو به او نيكى كن و او را محروم مساز!»

«وَتَعْفُو عَمَّن ظَلَمَك:

از كسى كه بر تو ستم كرده است در گذر!» [2] همچنين پيامبر صلى الله عليه و آله به اهمّيّت اين موضوع در يكى ديگر از سخنان پر ارج خود تصريح فرموده، آن‌جا كه به ياران خود مى‌گويد: «من شما و همه امّت خود را كه تا روز رستاخيز پا به عرصه وجود خواهند گذارد توصيه مى‌كنم از صله رحم غفلت نورزند؛ و اگر انجام اين فريضه الهى در گرو مسافرت به نقطه دورى باشد، رنج سفر را بر خود هموار ساخته و اين دين اخلاقى و اجتماعى را ادا نمايند».

ولى جاى گفتگو نيست كه انجام هر فريضه‌اى مشروط به اين است كه مسائل مهمتر از آن از بين نرود؛ موضوع صله رحم نيز از اين قانون مستثنا نيست.

[1]. سوره نساء، آيه 1.

[2]. اصول كافى، ج 2، ص 150.