جامعه انسانى مى‌تواند از تعادل اين دو نيرو كه در شكل تولّى و تبرّى ظاهر مى‌شود مستثنا بماند؟

اگر به جاى اين دو دستور، روح سازشكارى با همه‌كس و هر مكتب و بى‌تفاوت بودن در برابر هر چيز و هر صحنه پيدا شود و عوامل مثبت و سازنده را جذب نكند و عوامل مزاحم و منفى را از خود نراند، نابودى چنان اجتماعى سريع خواهد بود؛ به همين دليل، در حديثى از پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«اوْثَقُ عُرَى الإيَمانِ الحُبُّ فِى اللَّهِ وَ البُغْضُ فِى اللَّهِ؛

محكم‌ترين دستگيره‌هاى ايمان، دوست داشتن براى خدا، و ابراز تنفّر كردن براى خداست» [1].

[1]. سفينة البحار، ج 1.