همه متوجّه معناى اوّل است و معناى دوّم هيچ‌گونه ارتباطى با معناى اوّل ندارد.

توضيح اين كه: در گفتار روزانه به كارهاى بى‌رويّه افرادى كه چشم و گوش بسته پشت سر ديگران مى‌افتند و اعمال نادرست آن‌ها را تكرار مى‌كنند «تقليد» گفته مى‌شود. اين گونه پيروى كوركورانه افراد بى‌خبر از بى‌خبرانى همانند خود، بطور قطع عملى است بسيار زشت و زننده، نه با منطق سازگار است و نه با روح تعليمات اسلامى؛ و هيچ آدم با شخصيّت و با فكرى حاضر نمى‌شود كه چشم و گوش بسته دنبال اين و آن بيفتد و هر عمل بى‌رويّه‌اى را كه ديگران انجام مى‌دهند، او نيز انجام مى دهد.

اين همان تقليد است كه بت‌پرستان براى توجيه اعمال خود به آن متوسّل مى‌شدند و مى‌گفتند: آيين بت‌پرستى آيين نياكان ماست و ما حاضر نيستيم كه از پيروى آنان چشم بپوشيم.

قرآن مجيد منطق آنان را در آيه زير يادآورى مى‌كند و از آنان چنين نقل مى‌نمايد:

«انَّا وَجَدْنَا آبائَنَا عَلَى امَّةٍ وَ انَّا عَلَى آثارِهِمْ مُقْتَدُون؛ ما پدران خود را بر آيينى يافتيم و به آثار آنان اقتدا مى‌كنيم.» [1] آنان در اين كار احمقانه (سجده در مقابل سنگ و چوب بى‌ارزش) روى اعمال ابلهانه نياكان خود تكيه مى‌كردند و چشم و گوش بسته، از آيين خرافى آنان پيروى مى‌نمودند.

اين همان تقليدى است كه سرچشمه توسعه بسيارى از مفاسد اجتماعى و چشم هم چشمى‌ها و مدپرستى‌ها و آلودگى‌هاست.

اين همان تقليدى است كه در شعر مولوى به آن اشاره شده است: خلق را تقليدشان بر باد داد ....

همان طورى كه گفتيم تمامى حملاتى كه افراد بى‌اطّلاع به مسأله «تقليد» دارند، روى همين معنا است. ولى تقليد در اصطلاح علمى، مفهومى كاملًا جدا

[1]. سوره زخرف، آيه 23.