شود؛ زيرا، اقدام زن و مرد به طلاق معمولًا توأم با اميد برگشت است و اين اميد در طلاق سوّم بكلّى منتفى است، چون هيچ مقامى مى‌تواند شخص دوّم را مجبور به طلاق سازد؛ چون ممكن است روح طرفين آن‌چنان با يكديگر توافق پيدا كند كه طرفين مايل به ادامه ازدواج باشند و يا لااقل شوهر دوّم (محلّل) حاضر به طلاق نشود.

انديشه اين مطلب كه شايد «محلّل» ديگر زن را طلاق ندهد، در بسيارى از افراد مؤثّر افتاده و از اقدام به طلاق باز مى‌دارد.

ثانياً: لزوم وجود «محلّل» در ازدواج چهارم چه بسا حسادت و به تعبير صحيح‌تر عواطف و غيرت و شهامت مرد را تحريك كند كه فكر طلاق را از مغز خود بيرون سازد؛ زيرا غيرت و عاطفه خاصّ زناشويى مانع از آن مى‌شود كه زنى كه مدّتى با او به سر برده-/ حتّى پس از طلاق و از طريق مشروع-/ در اختيار ديگران قرار گيرد؛ و اسلام با پيش كشيدن مسأله «محلّل» در ازدواج مجدّد، خواسته است عواطف مردان را به نفع زنان و براى بقاى رشته زناشويى تحريك كرده و از طريق صحيح و معقول، از افزايش طلاق جلوگيرى نمايد.

در پايان بايد اين نكته را نيز متذكر شد: ازدواج با شخص ديگر گاهى تمايلات زن را به شوهر اوّل تشديد مى‌كند؛ زيرا گاهى ازدواج دوّم مطابق ميل زنان صورت نمى‌گيرد و رفاه و آسايشى كه در خانه شوهر اوّلى داشت در خانه دوّمى ميسّر نمى‌شود؛ چه بسا عواطف و اخلاق شوهر اوّلى در نظر وى برترى پيدا مى‌كند و با اين شرايط و مقايسه، انقلاب روحى پيدا كرده و به ارزش زندگى از دست رفته خود پى مى‌برد و با حالت حسرت و ندامت تصميم مى‌گيرد كه اگر ورق برگردد و بار ديگر با شوهر اوّل ازدواج نمايد، تا آن‌جا كه ممكن است محيط زندگى را گرم و روشن نگاه دارد و از پيش كشيدن موضوعات كوچك منصرف شود و به ناسازگارى خود در پرتو صبر و استقامت خاتمه دهد.