همان‌طور كه سابقاً هم اشاره كرديم، ناپاك بودن كفّار مسلّماً يك نوع ناپاكى معنوى و آلودگى باطنى است؛ كه آثار آن در جسم آنها هم ظاهر شده است؛ و يك فايده آن همان حفظ عقايد بسيارى از مردم مى‌باشد كه با آميزش و معاشرت با افراد منحرف و گمراه، به زودى تحت تأثير قرار مى‌گيرند و منحرف مى‌شوند؛ و اين مطلب تازگى ندارد، هميشه مصلحين به افراد معمولى مردم سفارش مى‌كنند كه از معاشرت با افراد آلوده و گمراه و منحرف دورى كنند؛ منتها، اسلام اين موضوع را به صورت حكم «ناپاك بودن كفّار» بيان كرده است.

از طرفى ملاحظه مى‌كنيم كه اسلام روابط اقتصادى و تجارتى و امثال آن را به كفّار با شرايط معيّنى اجازه داده، امّا اجازه نداده كه رفيق سفره و كاسه شوند؛ يعنى، هم خواسته از منافع آنها بهره‌مند گردند و هم از ضررهاى عقيدتى و اخلاقى آنان كه لازمه معاشرت كامل براى بسيارى از مردم است، در امان بمانند.

اشتباه نشود، ما نمى‌گوييم افراد روشنفكر با اطّلاع، كه خطر انحراف و گمراهى و فساد اخلاقى بر اثر آميزش با كفّار در خود نمى‌بينند، مى‌توانند معاشرت كامل با آنها داشته باشند و از اين حكم مستثنا هستند، نه! احكام اسلام جنبه خصوصى ندارد و براى اين كه حدود آن محفوظ بماند بايد عموميّت داشته باشد؛ چه اين كه در غير اين صورت هركس به عنوان اين كه خود را از اهل اطّلاع مى‌داند و از همنشينى با كفّار خطر انحراف در خود نمى‌بيند، با آنها آميزش پيدا مى‌كند و بكلّى حريم قانون شكسته مى‌شود. (دقّت كنيد)

گذشته از اين، تمام افراد كافر از بسيارى از آلودگى‌ها و چيزهاى نجس مانند خون و گوشت خوك و مشروبات الكلى اجتناب نمى‌كنند و طبعاً تمام زندگى آنان آلوده مى‌باشد؛ براى دورى از اين آلودگى‌ها، آيين اسلام آنها را «نجس» شمرده تا مسلمانانى كه ممكن است بر اثر معاشرت آلوده شوند، از هر نوع آلودگى محفوظ بمانند.