محكوم كردن خيال‌هاى باطل يهود است؛ زيرا آنان تصوّر مى‌كردند كه چون نياكان آنها پيامبران بودند-/ هر اندازه هم مجرم باشند-/ شفاعت آنان را خواهند كرد.

آنان تصوّر مى‌كردند كه براى گناهان مى‌توان فدا و بدل تهيّه نمود؛ همان‌طور كه در اين جهان مى‌توان از طريق رشوه و پارتى و هدايا و تحف، جرايم را از بين برد و افكار داوران را دگرگون ساخت.

قرآن مجيد براى اين كه خطّ بطلان بر چنين افكار بكشد و اعلام نمايد كه در آن روز هيچ‌كس حقّ شفاعت و وساطت ندارد و از كسى فدا و بدلى پذيرفته نمى‌شود و چيزى جز عمل، انسان را نمى‌تواند نجات دهد چنين فرمود:

«وَ اتَّقُوا يَوْماً لا تَجْزِى نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئاً وَ لَا يُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ وَ لَا يُؤخَذُ مِنهَا عَدْلٌ وَ لَا هُمْ يُنْصَرُونَ؛ از روزى بترسيد كه كسى مجازات ديگرى را نمى‌پذيرد و نه از او شفاعت پذيرفته مى‌شود و نه غرامت از او قبول خواهد شد نه يارى مى‌شوند». [1] بنابر اين، مجموع آياتى كه شفاعت را نفى مى‌كنند، با در نظر گرفتن عقايد رايج عرب و يهود، درباره شفاعت و به كمك قراينى كه در قبل و بعد خود آيات وجود دارد، آن نوع شفاعت را مى‌گويد كه عرب بت پرست و يا يهود معتقد بودند و حساب اين نوع شفاعت، با شفاعتى كه آيات دسته دوّم و سوّم بطور اجمال ثابت مى‌كنند، جداست.

آن دسته از آيات (دسته دوّم) كه شفاعت را از آن خدا مى‌داند، با دسته سوّم كه به وجود شفيعانى اشاره مى‌كند كه به اذن پروردگار شفاعت خواهند كرد، كوچكترين منافاتى ندارد؛ زيرا شفاعت اصلًا از آن خداست و ديگران با اذن و اجازه خدا از اين حقّ مطلق استفاده مى‌نمايند.

[1]. سوره بقره، آيه 48. اين آيه در سوره بقره در ضمن وقايع و سرگذشت بنى اسرائيل وارد شده است؛ از اين نظر، ناظر به عقايد يهود درباره شفاعت است.