داشت. او يك مرد الهى بود كه از تمام امكانات خود-/ نه براى بهره‌بردارى بيشتر از لذّات زندگى، بلكه-/ در راه جلب خشنودى پروردگار و رسيدگى به حال بيچارگان و محرومان اجتماع استفاده مى‌كرد.

او در طول عمر خود بيست و پنج بار به زيارت خانه خدا رفت و با وجود آن كه مركب سوارى در اختيار داشت، پياده و گاه پابرهنه راهپيمايى مى‌كرد تا در پيشگاه پروردگار بيشتر ابراز ادب و خضوع كند. [1] در عصر او هيچ‌كس از لحاظ كثرت عبادت و نيايش و توجّه به خدا به پايه او نمى‌رسيد و هرگاه نام خدا را مى‌برد و يا به ياد روز رستاخيز و عوالم پس از مرگ مى‌افتاد دگرگونى خاصّى به او دست مى‌داد. هنگام گرفتن وضو و موقع نيايش، حالت روحى و جذبه معنوى عميقى كه فقط در مردان الهى مى‌توان مشاهده نمود پيدا مى‌كرد و چون به منظور راز و نياز با خدا به مسجد مى‌رسيد، با سوز و گداز خاصّى زبان به مناجات و اعتذار به پيشگاه خدا باز مى‌كرد؛ او هرگز خدا را فراموش نمى‌نمود. [2] اين گوشه بسيار مختصرى از بزرگى‌ها و پاكى‌هاى پيشواى دوّم است كه به تفصيل در كتب مربوط به اين قسمت بيان شده است.

با توجّه به اين حقايق، قابل قبول نيست كه شخصى داراى چنين اخلاق و رفتار و چنين زندگى كه در سراسر عبادت و كوشش در راه خداست-/ آن‌چنان كه بعضى از مورّخان مبالغه جو نوشته‌اند-/ علاقه و توجّه خارج از حدّ متعارف به مسأله ازدواج و زناشويى از خود نشان دهد.

[1]. مناقب، ج 4، ص 11-/ كشف الغّمه، ج 2، ص 124-/ تاريخ الخلفاء البداية و النّهاية-/ با توجّه به فاصله شهر مدينه تا مكّه، اهمّيّت قضيه روشن مى‌شود.

[2]. اعيان الشّيعه، ج 4، بخش 1، ص 12.