شهر روم بود، بنابر اين استقفان روم بايد جانشين «پطرس» بوده و در روى زمين به جاى خود مسيح بر كليساها سلطنت نمايند.

در قرن پنجم «لِيُو» مدّعى رياست بر تمامى كليساهاى مسيح شد، بيشتر اسقفان مغرب ادّعاى او را قبول نمودند؛ ولى در مشرق «پتريارخ» هاى قسطنطنيّه و انطاكيّه و اسقفان كليساهاى ايران از شناسايى رياست و مقام پاپى وى امتناع ورزيدند؛ اين امتناع باعث شد كه جدايى بين كليساهاى لاتينى زبان مغرب و كليساهاى يونانى و سريانى زبان مشرق، پيدا شود.

اين دو شعبه مهمّ كليساى مسيح، تا امروز هم از يكديگر منفصلند؛ يكى كليساى ارتدوكس يونانى است كه در يونان و روسيّه منتشر مى‌باشد و ديگرى كليساى كاتوليك روم كه اقتدارش بيشتر در اروپا و آمريكاست. اين دو كليسا در اصل عقيده با يكديگر موافق مى‌باشند ولى مسأله قدرت عمومى پاپ باعث اختلاف آنها گرديده است؛ البتّه در پاره‌اى مسائل درجه دو نيز اختلاف نظرهايى دارند.

امّا پروتستان چنان كه از معناى آن (اعتراض) نيز به دست مى‌آيد، نام فرقه‌اى است كه امروز پيروان زيادى دارد؛ علّت پيدايش اين فرقه روى اعتراض به روش پاپ‌ها و توجّه دستگاه روحانيّت مسيح به ثروت اندوزى و فروش «مغفرت نامه» و ايجاد مزاحمت‌ها و محدوديّت‌ها براى مردم و گروه تحصيل كرده بود. در حقيقت اين فرقه اين گروه «اصلاح طلب» براى پيراستن مسيحيّت از يك سلسله پيرايه‌هايى كه اسقفان و پاپ‌ها بر آن بسته بودند مى‌باشد.

رهبر اين فرقه «مارتين لوتر» رفورميست بزرگ جهان مسيحيّت است. او روز 31 اكتبر سال 1517 كاغذى بر روى كليساى «ويتنبرك» چسبانيد و خشم خود را نسبت به فروش «مغفرت نامه» و بسيارى از خلافكارى‌هاى كشيشان ابراز و آنها را با دلايلى، غير منطقى شمرد. پاپ از جريان آگاه شد و او را به روم احضار كرد