مدّتى از اين واقعه گذشت، روزى «مؤيّد الدين محمّد بن علقمى وزير» همين سؤال را از من كرد و من همان پاسخ اوّل و ايرادى كه به آن داشتم را به او گفتم، آن‌گاه اضافه كردم كه «شايد معناى صحيح اين دعا جز اين نباشد كه حضرت آن را از باب تواضع و فروتنى نسبت به پروردگار عرضه داشته باشد.

ولى بيان اين طاووس مشكل مراحل نكرد و اين عقده همچنان در دلم ماند تا معظّم له دار فانى را بدرود گفت. پس از گذشت روزگار درازى از توجّهات امام موسى بن جعفر عليه السلام مشكلم حل شد و پاسخ صحيح آن را يافتم كه اينك براى شما مى‌نويسم:

«اوقات پيامبران و ائمّه عليهم السلام مشغول به ذكر خداست و دل‌هاى آنها بسته به جهان بالاست، آنها هميشه-/ همچنان كه معصوم فرموده است: خدا را آن‌چنان عبادت كن مثل اين كه تو او را مى‌بينى كه اگر تو او را نبينى او تو را مى‌بيند،-/ مراقب اين حقيقتند.

آنها هميشه متوجّه او و به تمام معناى رو به سوى او دارند كه هرگاه لحظه‌اى از اين حالت غافل شوند و كارهاى مباحى از قبيل خوردن و آشاميدن آنها را از اين حالت توجّه باز دارد، آنها همين مقدار غفلت را براى خود گناه و خطا مى‌دانند و از خدا طلب آمرزش مى‌نمايند.

و گفته پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله كه فرمود:

«انَّهُ لَيَران عَلَى قَلْبِى وَ انِّى اسْتَغْفُرِ بِالنَّهارِ سَبْعِينَ مَرَّةً»،

و جمله معروف‌

«حَسَناتُ الابْرَارِ سَيِّئاتُ الْمُقَرَّبينَ»

و نظاير اينها اشاره به همين واقعيّت است كه ما توضيح داديم». [1]

[1]. كشف الغمّه، ج 3، ص 42-/ 44.