و از بين رفتن فواصل زمانى و مكانى كوچكترين اثرى در ايمان و اعتقاد آنان نگذارد، در چنين صورتى اين فرد يا آن گروه در برابر تمام معاصى يك نحوه مصونيّت و عصمت صد در صد پيدا مى‌كنند و نه تنها گناه از آنان سر نمى‌زند، بلكه به فكر گناه هم نمى‌افتد.

بنابر اين، عصمت در اين موراد اثر مستقيم ايمان و علم قاطع به كيفر اعمال مى‌باشد و هر فردى يك نوع عصمت در برخى از موارد دارد، چيزى كه هست پيامبران بر اثر احاطه علمى به كيفر قطعى اعمال و آگاهى كامل از عظمت خداوند، در برابر تمام گناهان عصمت جامع و كامل دارند و روى همين علم تمام دواعى گناه و غرايز سركش انسانى در آنها مهار شده و لحظه‌اى از مرزهايى كه از طرف خداوند تعيين شده است تجاوز نمى‌كنند.

اين همان مقام شامخ عصمت و مصونيّت از گناه است كه پيامبران و امامان عليهم السلام داراى آن مى‌باشند و سرچشمه اصلى آن ايمان، علم و دانش تسلّط بر نفس، همّت والا و فكر بلند آنهاست. آيا اين مصونيّت فضيلت نيست؟ آيا آنها نمى‌توانند مرتكب گناه شوند؟ بديهى است آنها مى‌توانند و قدرت دارند، امّا هرگز از اين قدرت خود استفاده نمى‌كنند. يك شخصيت برجسته مى‌تواند براى دزديدن يك آفتابه از ديوار خانه مردم بالا رود ولى هرگز اين كار را انجام نمى‌دهد. يك طبيب مى‌تواند آب مملوّ از ميكروب‌هاى خطرناك را بخورد امّا نمى‌خورد؛ در عين حال، اين افراد از انجام اعمال مزبور عاجز نيستند.