در برابر آيين‌هاى پيشين، اين نيست كه آيين‌هاى پيشين از اصل و ريشه باطل و يا نادرست و يا ناقص و نارسا بوده‌اند؛ زيرا آيينى كه از طرف خداوند دانا براى هدايت گروهى از بشر فرو فرستاده مى‌شود هرگز نمى‌تواند ناقص و نادرست باشد؛ بلكه هر كدام از اين آيين‌ها در جاى خود و عصر خويش كاملًا صحيح و رسا بوده و براى رسانيدن بشر آن عصر به هدفى كه شايستگى آن را داشته است، كافى و رسا بوده‌اند.

ولى براى بشر تكامل يافته، بشرى كه مى‌تواند قلّه‌هاى بلندترى از كمالات مادّى و معنوى را تسخير كند، بايد فكر ديگرى كرد و راه ديگرى در اختيار او گذاشت كه بتواند با پيمودن اين راه، به اين قلّه‌هاى بلند دست يابد و از كسب كمالات بلندترى كه براى آنها شايستگى دارد باز نماند، به همين دليل اديان آسمانى يكى پس از ديگرى براى تربيت انسان در مراحل مختلف نازل شده تا به آيين اسلام كه تكامل يافته‌ترين مذهب مى‌باشد رسيده است.