خداوند چنين انسانى را در جايگاه همان ظالم ستمگر داخل مى‌كند (و سرنوشت هر دو يكى است!)». [1]

امام حسين عليه السلام در اين نامه كه ظاهراً خطاب به مردم كوفه، امّا در حقيقت مخاطب آن همه انسان‌هاى آزاده جهان است پيام رسول اللَّه صلى الله عليه و آله را در مبارزه با ظلم و ستم و بى‌عدالتى بيان مى‌كند، و ضمن اعلان هدف قيامش، همه را به همكارى در اين مبارزه دعوت مى‌كند.

ظلم و ستم در سلطه بنى‌اميّه‌

تبعيض‌هاى نامشروع و ظلم و ستم‌هاى آشكار و گسترده از زمان خليفه سوم شروع شد، كه يك نمونه آن فرق گذاشتن بين عرب و عجم بود. در آن زمان، عرب را به صرف عرب بودن (نه به خاطر ايمان بيشتر و تقواى فزونتر) بر غير عرب ترجيح مى‌دادند، والبتّه سنگ زيربناى آن در عصر خليفه دوم گذاشته شد. در حالى كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله فرموده بود:

«لا فَضْلَ لِعَرِبِىٍّ عَلى‌ عَجَمِىٍّ وَلا لِعَجَمِىٍّ عَلى‌ عَرَبِىٍّ وَلا لِأَسْوَدَ عَلى‌ احْمَرَ وَلا لِأَحْمَرَ عَلى‌ اسْوَدَ الَّا بِالتَّقْوى‌

؛ نه عرب بر غير عرب برترى دارد، و نه غير عرب بر عرب، نه سياه‌پوست بر

[1]. بحارالانوار، ج 44، ص 382.