نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاةِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ» [1] در مورد على عليه السلام نيست، بلكه در شأن ابن ملجم نازل شده، و آيه شريفه‌ «وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يُعْجِبُكَ قَوْلُهُ فِى الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيُشْهِدُ اللَّهَ عَلَى مَا فِى قَلْبِهِ وَهُوَ أَلَدُّ الْخِصَامِ* وَإِذَا تَوَلَّى سَعَى فِى الْأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيهَا ...». [2] در مورد على عليه السلام نازل شده است. [3] در حالى كه اين آيه مطابق سخن مفسّران درباره «اخنس بن شريق» نازل شده، او منافق بود و در عصر رسول خدا صلى الله عليه و آله دست به جناياتى زد. [4]

امام حسين عليه السلام بر عليه يزيد قيام كرد تا تبعيض‌ها را برچيده، و عدالت را جايگزين آن كند.

4. مقام براى مقام‌

در عصر جاهليّت قبل از اسلام، و جاهليّت مدرن امروز،

[1]. بقره، آيه 207؛ ترجمه: «وبعضى از مردم (با ايمان و فداكار، همچون على عليه السلام در «ليلةالمبيت» به هنگام خُفتن در جايگاه پيغمبر صلى الله عليه و آله) جان خود را به خاطر خشنودى خدا مى‌فروشند؛ و خداوند نسبت به همه بندگان مهربان است».

[2]. بقره، آيه 204 و 205؛ ترجمه: «بعضى از مردم گفتارشان در زندگى دنيا مايه اعجاب تومى‌شود، (در ظاهر اظهار محبت شديد مى‌كنند) و خدا را بر آنچه در دل دارند گواه مى‌گيرند، در حالى كه آنان سرسخت‌ترين دشمنانند. (نشانه آنها، اين است كه) هنگامى كه روى بر مى‌گردانند (و از نزد تو خارج مى‌شوند) در راه فساد در زمين تلاش مى‌كنند».

[3]. شرح نهج‌البلاغه ابن ابى‌الحديد، ج 4، ص 73.

[4]. رجوع كنيد به: تفسير فخر رازى، روح المعانى، الدر المنثور، مجمع البيان و تفسير نمونه (ذيل تفسير آيات فوق).