عصر امام حسين عليه السلام‌

با مرگ معاويه در نيمه رجب سال شصتم هجرى قمرى، فرزندش يزيد خلافت را، همچون پدر، به زور و بدون هيچ ضابطه‌اى در اختيار گرفت، فساد و فحشا و ظلم در عصر يزيد به مراتب بدتر از عصر پدرش فراگير شد، و تمام شهرهاى اسلامى حتى مدينه منوّره را فرا گرفت. و البتّه اين طبيعى بود، چرا كه مردم پيرو زمامداران و سردمداران خود هستند

«النّاسُ عَلَى دِينِ مُلُوكِهِم» [1]

وقتى رييس حكومت شراب‌خوار، قمارباز، ميمون باز، سگ باز و خلاصه آلوده به انواع گناهان باشد [2]، جامعه نيز دچار فساد اعتقادى، اجتماعى، اخلاقى مى‌شود. در مورد ظلم‌ها و جنايت‌هاى يزيد همين بس كه وقتى رييس گروه تحقيق اعزامى از مدينه به شام مى‌رود و پس از تحقيق به مدينه باز مى‌گردد، در گزارش خود به مردم مدينه‌

[1]. اين جمله همان‌طور كه در تذكرة الموضوعات ص 183، و كشف الخفاء، ج 2، ص 311 آمده حديث نيست.

[2]. ابن كثير مورّخ و دانشمند متعصّب و معروف اهل سنّت مى‌گويد: «يزيد به نوازندگى، شرابخوارى، خوانندگى، شكار (تفريحى)، به خدمت گرفتن غلامان و كنيزان خنياگر، سگ‌بازى، و به جان هم انداختن قوچ‌ها، چهارپايان و بوزينه‌ها شهرت داشت. هر روز صبحگاهان مست و مى زده بر مى‌خواست. او بوزينه‌اى را بر پشت اسب زين شده‌اى سوار مى‌كرد و مى‌گرداند و بر بوزينه و غلامان كلاه‌هاى زرين مى‌پوشاند، و هنگامى كه بوزينه‌اش مُرد بر او اندوهگين شد. (عاشورا، ص 219)