البته تفاوت‌هايى ميان عقد موقّت و دائم وجود دارد از جمله اين‌كه در عقد موقّت نفقه زن بر شوهر واجب نيست، و دو همسر از همديگر ارث نمى‌برند (ولى فرزندان آنها از پدر و مادر و يكديگر ارث مى‌برند).

به هر حال ما اين حكم را از قرآن مجيد گرفته‌ايم كه مى‌فرمايد: «فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِ مِنْهُنَّ فَاتُوهُنَّ اجوُرَهُنَّ فَريضَةً؛ زنانى را كه متعه مى‌كنيد، مهر آنها را بايد بپردازيد». [1]

بسيارى از محدّثان معروف و مفسّران بزرگ، تصريح كرده‌اند كه اين آيه درباره عقد موقّت است.

در تفسير طبرى روايات زيادى در ذيل اين آيه نقل شده كه نشان مى‌دهد آيه فوق مربوط به ازدواج موقّت است و گروه كثيرى از صحابه پيامبر صلى الله عليه و آله به آن شهادت داده‌اند. [2]

در تفسير «الدرّ المنثور»، و «سنن بيهقى» نيز روايات در اين زمينه فراوان است. [3]

در «صحيح بخارى» و «مسند احمد» و «صحيح مسلم» و كتب فراوان ديگر نيز رواياتى كه دليل بر وجود عقد موقّت در عصر پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله است ديده مى‌شود، هر چند روايات مخالف آن نيز وجود دارد. [4]

جمعى از فقهاى اهل سنّت معتقدند كه نكاح متعه در عصر پيامبر صلى الله عليه و آله بوده سپس اين حكم نسخ شده است، در حالى كه جمعى‌

[1]. سوره نساء، آيه 24

[2]. تفسير طبرى، جلد 5، صفحه 9

[3]. الدر المنثور، جلد 2، صفحه 140-/ سنن بيهقى، جلد 7، صفحه 206

[4]. مسند احمد، جلد 4، صفحه 436-/ صحيح بخارى، جلد 7، صفحه 16 و صحيح مسلم، جلد 2، صفحه 1022 تحت عنوان «باب نكاح المتعه» آمده است‌