جنگ و خونريزى بوده است.

قبايل و اقوام وحشى، و نيمه وحشى، به بهانه‌هاى كوچكى به جان هم مى‌افتادند، و زمين را از خون يكديگر رنگين مى‌ساختند، صلح در ميان آنها مفهومى نداشت و اگر هم چيزى شبيه به «صلح» داشتند در حقيقت مقدّمه‌اى براى آماده ساختن خود براى جنگ خونين ديگرى بود.

يك حال اضطراب و نگرانى دائمى بر سراسر زندگى آنها سايه افكنده بود، و اگر در محيط آنها آرايش جنگى ديده نمى‌شد اين سكوت و خاموشى آرامش واقعى نبود، بلكه سكوتى مانند آرامش پيش از طوفان بود.

اين بود خلاصه وضع زندگى بشر در آن ادوار تاريك.

امّا امروز يك نظر اجمالى به حوادثى كه در همين قرن طلايى و پرافتخار اخير، يعنى همين مدّت 68 سالى كه از قرن بيستم مى‌گذرد كافى است كه واقع را آن چنان كه هست به ما نشان بدهد.

مى‌گويند پيشرفتهاى صنعتى بشر در اين مدّت بزرگترين پيشرفت از آغاز تاريخ تاكنون است، ولى اين را هم بايد اضافه كرد:

جناياتى كه در اين مدّت كوتاه نيز از بشر سرزده‌