گردد، بلكه بايد قسمت مهمّى از آن از خارج تهيه شود. بناراين مسأله‌ «بازاريابى» از يك طرف، و به دست آوردن‌ «منابع موادّ خام» از طرف ديگر ايجاب مى‌كند كه توجّه به كشورهاى خارج، يعنى كشورهايى كه قدرت‌ جذب‌ بيشترى براى فرآورده‌هاى صنعتى، و سخاوت‌ زيادترى در راه بذل منابع داخلى خود دارند، شود، البته اين دو قسمت در صورتى كامل خواهد بود كه جنبه «انحصارى» داشته باشد و مجموع اين جهات تنها در «مستعمرات» يافت مى‌شود.

به عبارت ديگر پايه اقتصاد ناسالم كنونى غرب روى‌ «توسعه هر چه بيشتر صادرات»، و «تقليل هر چه بيشتر واردات» گذاشته شد، يعنى اگر آن روز حجم صادرات و واردت آنها مساوى گردد مسلّماً دستگاههاى اقتصادى آنها فوراً فلج خواهد شد و بحران شديدى سراسر اين كشورها را فرا خواهد گرفت.

همان طور كه اگر يك روز منابع موادّ خام كشورهاى شرقى (آسيائى و آفريقائى) به روى آنها بسته شود بسيارى از كارخانه‌هاى آنها از كار خواهد افتاد.

تنها يك نگاه به شهرهاى بزرگ ممالك شرقى و