در این پایگاه درک و شعوری در واقفان به هم میرسد که در همه مواقف- چه پیش از مشعر و چه پس از آن- بدان هشدار داده شد که میان هیچ یک از آنها، با دیگری فرق و امتیازی نیست
وقوف در مشعر را بهویژه باید مانند سایر مناسک، شعاری شعور آفرین دانست. برای کسب این شعور، باید در رده همه اقوام قرار گرفت، چرا که قبلًا به خاطر این که با افکار جاهلی، امتیازی در خود احساس میکردند، در ضلالت و گمراهی و فقدان شعور لازم به سر میبردند».
هشت. مسلح شدن برای مبارزه با شیطان
امام صادق (ع) سفارش کرده است: «ریگها را برای رمی جمرات) از مشعر بردارید.»[2]
حجگزاران در روز دهم و یازدهم و دوازدهم در منا، بارها به شیطان حمله ور میشوند و ابراهیم وار او را سنگسار میکنند، تا مانع انجام وظایف آنان نشود. اما این حمله نیاز به اسلحه و مهمات دارد که حاجیان در مشعر، سنگها را بر میچینند و مسلّح میشوند، تا در منا به دشمن حمله کنند.
«جستوجو در خاکهای مشعر، برای پر کردن یک کیسه از سنگریزههایی که میخواهد به شیطان بزند و نماز و دعا و مناجات شبانه و یاد خدا، در او (حاجی) نوعی آگاهی و خود آگاهی ایجاد میکند تا دوست و دشمن خود را بشناسد».[3]
نه. نشان خداجویی و دوری از مظاهر و دنیاطلبی
«مشعر»؛ یعنی، محلی که شعار خدا و نشان خداجویی و خدا خواهی در آن کاملا پیدا است. در آنجا هیچ مظهری، از مظاهر دنیا
[1] مجله میقات، ش 21، ص 18، مقاله اسرار و معارف حج، دکتر سید محمد باقی محبی. [2] کافی، ج 4، ص 477؛ الحج و العمرة فی الکتاب و السنته، ص 226. [3] حج نماز بزرگ، ص 52.