ذكر قرار گرفت و كلمه «صلاة» (نماز) در اصطلاح شرع، بحركات مخصوص و اين عمل عبادى تخصيص يافته است و يا بهمان معناى لغوى (دعا) آن قدر بكار رفته تا در اين نوع دعا (نماز) تخصّص پيدا كرده است.

(وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ‌)- از آنچه ما بآنان داده و مالك آن شده اند مقدارى بصورت طاعت و انجام امر خدا بمستمندان ميدهند.

ابن عباس ميگويد، مقصود همان زكاة واجبه است.

ابن مسعود ميگويد: منظور، از انفاق، نفقه دادن مرد به عائله خود مى‌باشد نه زكاة زيرا آيه قبل از وجوب زكاة نازل شد.

ضحاك ميگويد: اين انفاق، همان صدقات مستحبه است.

محمّد بن مسلم از امام صادق 7 نقل ميكند كه معناى آيه چنين است: از آنچه ما بآنان آموخته‌ايم بديگران مى‌بخشند و تعليم ميدهند.

مؤلف: آنچه امام فرموده يك مصداق از انفاق كلى شامل انفاقات واجبه و مستحبه مال و علم مى‌باشد.

از اينكه خداوند در عداد صفات متقين و در مقام مدح آنان انفاق را ذكر ميكند استفاده ميشود كه اين انفاق از مال حلال است نه حرام زيرا انفاق از حرام قابل ستايش نيست و چون آنچه ميدهند روزى خداست پس تنها مال حلال روزى خدا است بر مردم.

خصوص عرب!

بعضى گفته‌اند اين قسمت از آيات فقط شامل اعراب مى‌باشد همانطور كه آيات بعدى‌( (وَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِما أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَ ما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ)) بخصوص اهل كتاب و غير عرب است زيرا عرب، قبل از اسلام كتاب نداشت بنا بر اين هر آيه يك دسته از مسلمانان را بيان ميكند.

ولى اين قول درست نيست زيرا ممكن است مراد از آيه اول، عموم متقين چه عرب و چه اهل كتاب غير عرب و آيه دوم مخصوص اهل كتاب باشد و يا اينكه‌