آنچه از آيه استفاده ميشود

1- تقليد و پيروى از ديگران بدون دليل و برهان فاسد است زيرا اگر تقليد جايز بود از آنها براى اثبات گفتارشان برهان خواسته نميشد.

2- محاجّه در امر دين و تقاضاى دليل و برهان جايز است‌

. [سوره البقرة (2): آيه 112]

(بَلى‌ مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ (112))

[ترجمه‌]

آرى كسى كه خالص گرداند خويش را براى خدا در حالى كه نيكوكار باشد پاداش كردار او نزد خدا ثابت و بيم و غصه‌اى براى آنها نيست.

شرح لغات:

اسلم ...- خالص كرد.

وجهه ...- خويشتن را.

تفسير

خداوند گفتار آنان- يهود و نصارى- را ردّ نموده و ميفرمايد:

(بَلى‌ مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ ...)- آرى كسى كه خالص گرداند خويش را براى خدا ابن عباس ميگويد: كسى كه خالص كند خويش را براى خدا به اينكه راه خشنودى او را به پيمايد.

برخى گفته‌اند روى خويش را متوجه فرمانبردارى خدا كند.

بعضى گفته‌اند: امر خويش را بخداوند واگذار نمايد.

پاره‌اى گفته‌اند در برابر دستورات خداوند تسليم و در پيشگاه او خضوع و تواضع نمايد زيرا كه ريشه «اسلام» خضوع و انقياد است.

و علت اينكه «وجه» خصوصيت داده شد اين است كه اگر به صورت در هنگام سجود بخل نورزيد به ديگر اعضاء و جوارح بخل نخواهد ورزيد.

(وَ هُوَ مُحْسِنٌ‌): در حالى كه او نيكوكار باشد.

يعنى در كردار خويش.

و برخى گفته‌اند: معناى «احسان» در اينجا ايمان است.