بصرى كه در شهرت نياز به بيان ندارد و مالك بن انس و عامر شعبي و عطاء بن ابى سلمه و سليمان بن مهران و ابو العاليه رفيع بن مهران و ضحاك بن مزاحم و عطية بن سعيد و بسيارى افراد ديگر كه نام بردن از همه آنها مقدور نيست.

نويسندگان تفسير تا قرن 14 هجرى‌

اولين كتاب تفسير

اولين كسى كه كتاب در تفسير نوشت در زمان تابعين سعيد بن جبير متوفى سال 46 هجرى است كه قتاده او را داناترين تابعين در تفسير ميداند و سيوطى آن را در كتاب «اتقان» نقل ميكند.

قرن دوم‌

ابو محمّد اسماعيل بن عبد الرحمن كوفى قرشى متوفى سال 127 هجرى دومين كسى است كه تفسير نوشت و سيوطى آن را بهترين تفسير معرفى ميكند.

سپس محمّد بن سائب كلبى متوفى سال 146 تفسيرى بزرگ و جامع نوشت.

ابن نديم ميگويد: ابو حمزه ثمالى كه از ياران امام سجاد 7 است داراى كتابى در تفسير بوده است و نيز ابو بصير كه از ياران امام صادق 7 است كتابى بزرگ و عالى در تفسير نوشت و جابر بن يزيد جعفى متوفى سال 127 است و شعبة بن حجاج و سفيان بن عيينه و مجاهد كسانيند كه در تفسير كتاب نوشتند در همين قرن ميان تابعين اين عده شهرت بسزايى در تفسير يافتند.

عبد الملك بن جريح، زيد بن اسلم، مقاتل ازدى، وكيع بن جراح، ابو عبد اللَّه محمّد بن عمر واقدى متوفى سال 207 صاحب كتاب «الرغيب في علوم القرآن»

قرن سوم‌

محمّد بن جرير طبرى صاحب تفسير معروف كه كتابش چون دريايى است و همه مفسرين بعدى از آن استفاده كرده‌اند.

ابن شهر آشوب در كتاب «معالم العلماء» ميگويد: محمّد بن خالد برقى باستناد