زاهدانه مى‌زيست. گفته‌اند: تا آخر عمر، خانه ملكى نداشت.

از اوقات خود، خوب بهره مى‌برد يا به تعليم و تعلم و يا به ذكر خدا مشغول بود. درباره وى گفته‌اند: مجلس معمولى او مدرسه سيار بود.

آقا بزرگ تهرانى درباره وى مى‌نويسد:

آيت اللّه‌ شيخ حسين حلّى نجفى (1394-1309) فرزند شيخ على حلّى نجفى است. مبادى را در محضر پدر و برخى از فضلا و اكثر سطوح عاليه را در محضر ميرزا محمد حسين نائينى، طاب ثراه، فرا گرفته است. (1)

خصال نيك، در او جمع بود: مردم دارى، اخلاق نيك، تواضع و گريز از رياست دنيوى، از اين روى مردم، دوستش مى‌داشتند. تأليفات بسيار دارد و بسيارى از آنها چاپ نشده‌اند.

اميد است پژوهشگران و علاقه مندان به احياى آثار گذشتگان، توفيق به طبع و نشر آنها بيابند.

شمارى از آثار وى، بدين قرارند:

1. دليل العروه، تقرير شيخ سعيد چهل ستونى.

2. الحاق ولد الشبهه بالزوج الدائم.

3. تقريرات فقه و اصول.

4. حاشيه بر كتابهاى زياد.

5. اخذ الأجرة على الواجبات.

6. معاملة الدينار بأزيد منه.

7. بحوث فقهيه.

در اين مقال، به معرفى كتاب (بحوث فقهيه)، كه تقرير درسهاى وى، توسط